《一冬無雪和際放翁梅詩陸句豪夸余清苦要自不》 程公許

yī dōng wú xuě hé jì fàng wēng méi shī lù jù háo kuā yú qīng kǔ yào zì bù
一冬無雪和際放翁梅詩陸句豪夸余清苦要自不

qīng léi qiè wèn huáng cuò yuè, ā shǒu hán chuāng jì yōu jué.
清羸怯問黃錯月，呵手寒窗寄幽絕。
yī zhī yōu yàn chéng chù rén, huā yǔ shī rén jiē běn shǎi.
一枝幽艷棖觸人，花與詩人皆本色。
gū shān fēi hè wǔ kōng qù, shī jiā hé zēng jué zhèng mài.
孤山飛鶴舞空去，詩家何曾絕正脈。
jīng yíng cǎn dàn kōng wáng jì, bù rú yǐ bǐ shān hú gé.
經營慘澹空亡寄，不如倚筆珊瑚格。
téng liù dōng lái piān fàng duò, nuǎn rì xuān fēng hún chè pò.
騰六冬來偏放惰，暖日暄風渾坼破。
biàn nǐ fēi zhāng shàng sù tiān, pà zhǔ lín shén hé lián zuò.
便擬飛章上訴天，怕主林神合連坐。
wǒ xī yǔ méi tóng zhé duò, suí fēn shì chén liáo shú guò.
我昔與梅同謫墮，隨分世塵聊贖過。
xūn tiān ròu shí xiū wèn qú, wàn gǔ qīng fēn shǒu yáng è.
薰天肉食休問渠，萬古清芬首陽餓。